Die Borg als emotionslose Dystopie

Kameraden en vrienden,
op deze vrije maandag, geen kortfilm maar een prachtig stukje wetenschappelijk onderzoek.

Een fantastisch onderzoek, een vergelijking tussen de Federation en de Borg in het licht van de ideeën van Hobbes.



Ein transhumanistischer Leviathan?
Die Borg als emotionslose Dystopie in Star Trek
door Sebastian Stoppe, wetenschappelijk medewerker aan de Universiteit van Leipzig.
Verschenen in Arbeitstitel – Forum für Leipziger Promovierende
Bd 3, Heft 2 (2011). S. 69–82.

Der Beitrag diskutiert die Notwendigkeit von Emotionen im futuristischen Gesellschaftsbild von Star Trek anhand der Föderationsgesellschaft und dem Borg-Kollektiv. Es wird herausgestellt, dass die Borg begründet durch ihren Willen zur Perfektion sich vollkommen einer fortgeschrittenen Technologie unterwerfen und die Individualität von einzelnen Borgdrohnen negieren. Emotionen spielen bei den Borg keine Rolle. Die Borg kann man damit als transhumanistische Staatsordnung interpretieren, die starke Parallelen zu Hobbes’Leviathan aufweist.

het volledige artikel

meer over de Borg:

Kameraad Goossens

Vorige week ging kameraad, burgerjournalist en goeie vriend Wim Goossens van ons heen. Vandaag wordt in intieme kring afscheid van hem genomen.





We zullen hem serieus missen.

Assange en Nasrallah

Op deze woensdag heeft uw kameraad een dagje congé. Omdat de schellevisie tegenwoordig alleen maar 'bv's lachen met elkaars stomme lollen', 'kook'programma's', de lelijkste elementen uit meubelwinkels samen zetten om een huis er 'beter' te doen uitzien-programma's, lachen met 'lozers' en niet te vergeten platvloersigheden allerhande uitzenden, prijzen wij de Heer dat er nog interessante en bekijkenswaardige dingen op het internet te bekijken zijn.

Vandaag bekijken we een zeer bekijkenswaardig programma van Russia Today waarin wikileaks-voorman Julian Assange in gesprek gaat met Hezbollah-leider Nasrallah.

orthodoxe Paasmuziek

Vandaag vieren de orthodoxe-christenen Pasen dus wederom een goeie reden om een passend stukje te laten horen:

Vaarwel Ben Bella

To you who are called upon to judge us, the Algerian people in a general way, the militants more particularly, our purpose in distributing this proclamation is to enlighten you concerning the profound reasons which have impelled us to act by revealing to you our program, the meaning of our action, and the cogency of our views the, goal of which remains National Independence within the North African framework. Our wish as well is to help you avoid the confusion maintained by imperialism and its corrupt political and administrative agents.

Before all else, we consider that after decades of struggle the National Movement has reached its final stage of realization. In fact, as the goal of the revolutionary movement is to create all the favorable conditions needed for the launching of operations for liberation, we believe that internally the people are united behind the sign of independence and action; and externally the climate of détente is favorable for the settling of minor problems (among them ours) with the support of our Arab and Muslim brothers above all. The events in Morocco and Tunisia are significant in this regard, and profoundly mark the process of the liberation struggle in North Africa. It is worth noting that for quite some time we have been, in this regard, precursors in the unity of action, unfortunately never realized among the three countries.

Today, many are resolutely engaged on this path and we, relegated to the rear, suffer the fate of those who events have passed by. It is thus that our national movement, overwhelmed by years of immobilisme and routine, poorly oriented, deprived of the indispensable support of public opinion, and overtaken by events, has progressively disintegrated, to the great satisfaction of colonialism, which thinks it has carried off its greatest victory in its struggle against the Algerian vanguard. The hour is serious.

Facing this situation, which risks becoming irreparable, a group of young leaders and conscious activists, rallying around it the majority of the healthy and decisive elements, has judged that the moment has arrived to move the National Movement out of the impasse into which it was backed by personal struggles and fights over influence, in order to launch it, at the side of the Moroccan and Tunisian brothers, into the true revolutionary struggle.

To this end, we insist on specifying that we are independent of the two clans that are fighting over power. Placing national interest above all petty and erroneous considerations of personality and prestige, in conformity with revolutionary principles, our action is directly solely against colonialism, our only blind and obstinate enemy, which has always refused to grant the least freedom by peaceful means.

These are, we think, sufficient, reasons for a movement of renewal to present itself under the name of NATIONAL LIBERATION FRONT, releasing itself in this way from all possible compromises, and offering the possibility to all Algerian patriots of all social classes, of all the purely Algerian parties and movements, to integrate themselves into the struggle for liberation, without any other consideration.

In summary, we spell out below the major elements of our political program:

Goal: NATIONAL INDEPENDENCE by:

The restoration of the sovereign, democratic and social Algerian state, within the framework of Islamic principles.
The respect of all fundamental liberties without distinction of race or religion

INTERNAL OBJECTIVES:

Political reform by the returning of the National Revolutionary Movement to its true path and by the wiping-out of the vestiges of corruption and reformism, the causes of our current regression
The gathering together and organization of all the healthy energies of the Algerian people for the liquidation of the colonial system.

EXTERNAL OBJECTIVES:

The internalization of the Algerian problem.
The realization of North African unity within its natural Arabo-Islamic framework.
Within the framework of the UN Charter, the affirmation of our active sympathy with regard to all nations who support our operations for liberation.

MEANS OF STRUGGLE: In conformity with revolutionary principles, and taking into account the internal and external situations, the continuation of the struggle by all possible means until the realization of our goal.

In order to reach these objectives, the National Liberation front will have two essential tasks to carry out simultaneously: an internal action, on the fronts of politics and action, and an external action, with the goal of the making of the Algerian problem a reality for the entire world, with the support of all our natural allies.

This is a heavy task which necessitates the mobilization of all national energy and resources. It is true that the struggle will be long, but the result is certain.

In the last place, in order to avoid all false interpretations and subterfuges, in order to prove our real desire for peace, to limit the number of human lives lost and the amount of blood spilled, we propose to French authorities an honorable platform of discussion, if these latter are animated by good faith and recognize once and for all in the people they subjugate the right to dispose of themselves:

The opening of negotiations with the authorized spokesmen of the Algerian people on the basis of the recognition of sovereignty through Algerian liberation, one and indivisible.
The creation of a climate of confidence through the liberation of all political prisoners, the lifting of all measures of exception, and the ceasing of all pursuit of the fighting forces.
The recognition of Algerian nationality by an official declaration abrogating the edicts, decrees and laws making Algeria a “French land,” which is a denial of the History, the geography, the language, the religion, and the mores of the Algerian people.

In return:

French cultural and economic interests, honestly acquired, will be respected, as will persons and families.
All Frenchmen wishing to remain in Algeria will have the choice between their nationality of origin, in which case they will be considered foreigners vis a vis the laws in place, or they will opt for Algerian nationality, in which case they will be considered such in rights and obligations.
The bonds between France and Algeria will be defined and will be the object of an agreement between the two powers on the basis of equality and mutual respect.

Algerian! We invite you to think over our above Charter. Your obligation is to join with it in order to save our country and restore to it its freedom. The National Liberation Front is your front. Its victory is yours.

As for us, resolved to pursue the struggle, sure of your anti-imperialist sentiments, we give the best of ourselves to the Fatherland.

meer over Ben Bella bij DeWereldMorgen en dit zeer lezenswaardig stuk.

Alien PaasHorror!

Vandaag, kameraden en vrienden, was het beloken paasrusttijd. Dus hoog tijd voor een paas-gerelateerd filmpje.

Pasen

Kameraden en vrienden, vandaag is het paaseieren-tijd, oftewel Pasen.

Vandaag vieren veel christenen de Opstanding van Jezus uit de dood maar ook de joden vieren vandaag feest, het feest van de Bevrijding uit Egypte.



Tijd voor aangepaste muziek:

Paul Robeson, wereldvermaard zanger, Afro-Amerikaan en communist:



in de prachtige versie van Louis Armstrong:



Maar natuurlijk ook enkele passende gezangen:





en bij wijze van uitsmijter:

Leçons de ténèbres: Samedi Saint

Op deze Stille Zaterdag brengen we andermaal een laatste uit de reeks Leçons de ténèbres. Deze keer in de versie van de Spaanse renaissance componist Cristóbal de Morales

Leçons de ténèbres: Vendredi Saint

Op deze Goede Vrijdag brengen we de Leçons de ténèbres in de versie van de 18de eeuwse Franse componist Michel Corrette.

Leçons de ténèbres: Jeudi Saint

Vandaag wederom Leçons de ténèbres, op deze Witte Donderdag in de versie van de vroeg 18de eeuwse Franse componist Michel-Richard Delalande

Leçons de ténèbres: Mecredi Sainte

Kameraden en vrienden, op deze laatste dagen voor Pasen, de Goede Week, brengen we telkens een prachtig stuk uit de Leçons de ténèbres.

Deze Leçons de ténèbres zijn klaagliederen, speciaal voor de laatste drie dagen van de Goede Week.

Vorig jaar brachten we reeds Leçons in de versie van Couperin. Dit jaar beluisteren we hen in de versie van Marc-Antoine Charpentier.

Meer over Charpentier, bij wikipedia en op deze verjaardagssite.

Matthäus-Passion in de Sint-Pieterskerk

Vandaag kun u in de Sint-Pieterskerk gaan luisteren naar de Matthäus-Passion. De Gentse Oratoriumvereniging brengt voor de 58ste keer de Mattheuspassie van J.S. Bach. Dit maal in een bewerking van Felix Mendelssohn.

Praktisch: Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk, Sint-Pietersplein, Gent.
aanvang: 20u

Koren: Koninklijke Gentse Oratoriumvereniging vzw en Con Cuore Waregem
Orkest:La Passione
Solisten: Hilde Coppé (sopraan), Anita Dur (alt), Jan Van Elsacker (tenor-evangelist), Stefaan Vandenbroucke (tenor-aria's),Lieven Termont (bas-Christus), Joris Derder (bas-aria's)

Bestel nog vlug kaarten

een voorproefje:

de militaire agressie van het Verenigd Koninkrijk en de Navo tegen de Malvinas in 1982

Kameraden en vrienden, op 2 april 1982 brak de Falkland-oorlog uit. Een old school koloniale oorlog tussen het Verenigd Koninkrijk en Argentinië. Inzet, enkele eilandjes voor de kust van Argentinië die het Verenigd Koninkrijk per se wilde blijven bezetten en die daarvoor 1000 mensen wilde zien sterven. Een ronduit beschamende bladzijde uit de geschiedenis.

We brengen vandaag zeer lezenswaardige tekst van de Partij voor de Bevrijding van Argentinië, gepubliceerd door Sergio Ortiz in het tijdschrift Marxistische Studies, Nummer 47, publicatiedatum: 1999-08-15. Veel leesplezier:

De eerste Britse agressie dateert van 1833

Op de Malvinas verbleven Nederlandse, Engelse en Franse zeelui, totdat die laatsten de heerschappij van Spanje erkenden. Omstreeks die tijd ambieerde Engeland de controle over de eilandengroep omdat, zoals admiraal Lord Egmont het in 1766 uitdrukte, "de Malvinas de sleutel tot de hele Stille Oceaan zijn". Ze controleren immers de toegang tot de Straat van Magellaan, die de Atlantische met de Stille oceaan verbindt.



Van 1820 tot 1829 stond de eilandengroep onder Spaanse heerschappij. Daarna ging ze, net als de rest van het gebied rond de Rio de la Plata, in de nieuwe natie Argentinië op.
De eerste conflicten deden zich voor toen een Amerikaans oorlogs-schip een aantal mariniers aan land zette. Na een roof- en plundertocht vertrokken de Amerikanen weer, de weg vrijlatend voor een volgende agressie, ditmaal door de Britten.
In januari 1833 meerde de Clio, een Engels oorlogsschip, aan onder aanvoering van kapitein John Onslow die de Argentijnse vlag streek en het eiland bezette, naar hij beweerde op bevel van de Britse zeemacht. Vanaf het begin komen Washington en Londen in botsing met de Argentijnse belangen in het zuiden van de Atlantische Oceaan.
Van toen af bleef Argentinië van Engeland — tevergeefs — de teruggave van de Malvinas eisen.

Toen na de Tweede Wereldoorlog het dekolonisatieproces op gang kwam, vonden de Argentijnse aanspraken op de Malvinas internationaal meer weerklank. In 1960 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Resolutie 1514 goed over "het verlenen van onafhankelijkheid aan koloniale landen en volkeren". In 1965 nam die Algemene Vergadering Resolutie 2065 aan om aan alle vormen van kolonisatie een eind te maken en waarin de Malvinas met name genoemd worden. Ze riep de regeringen van Groot-Brittannië en Argentinië op om het geschil door onderhandelingen snel te regelen. Groot-Brittannië onthield zich bij de stemming. De Britse Conservatieve partij en de kelpers1 verijdelden de poging van Labour-premier Wilson om onderhandelingen over de teruggave van de Malvinas te starten. Behalve in 1968 en bij een vroegere poging in 1940 hebben de Britse regeringen, zowel de Conservatieve als die van Labour, samen met de zeemacht en de lobby van de kelpers, de onderhandelingen over de Malvinas steeds afgehouden.

De Malvinas zijn een eilandengroep met een totale oppervlakte van 12.000 km2. Ze liggen op 600 km van Tierra del Fuego in Argentinië en op 14.000 km van Groot-Brittannië. De belangrijkste eilanden zijn Soledad en Gran Malvina. Economisch betekenen de Malvinas niet veel: hooguit wat schapenteelt, visvangst en ertsen in de zeebodem. Hoewel er, zelfs vorig jaar nog, naar olie is gezocht, zijn er geen interessante vondsten gedaan.



Militair-strategisch zijn de Malvinas wel van belang. Voor de Britse marine vormen ze een belangrijke schakel in haar netwerk van maritieme steunpunten, zoals de eilanden Ascencion in de Atlantische Oceaan en Diego Garcia ten zuiden van India.
Voor Argentinië hebben de Malvinas vooral een politieke betekenis: het gaat om het terugkrijgen van een stuk Argentijns grondgebied dat sinds 1833 gekoloniseerd is. Vergelijk het met het streven van het Chinese volk om Hongkong terug te krijgen (wat in 1997 gebeurde).




De tweede Britse agressie in 1982

Gebruik makend van de antikoloniale stemming onder de bevolking bracht de militaire junta van generaal Galtieri in april 1982 de Malvinas weer onder Argentijnse controle en ze kreeg daarvoor de steun van 99% van de bevolking. Zo probeerde de dictatuur haar prestige op te vijzelen en haar bestaan te rekken.
Los van die bedoeling stelde de militaire actie de fundamentele tegenstelling tussen Argentinië als onderdeel van de Derde Wereld enerzijds en het Anglo-Amerikaanse imperialisme anderzijds aan de orde. De bekende schrijver Ernesto Sabato, van wiens burgelijk-democratische standpunten wij ons doorgaans verre houden, verklaarde heel correct: "Het gaat niet om een strijd van een democratie tegen een militaire dictatuur maar om een strijd van een imperium tegen een geheel volk." De landen van Azië, Afrika en Latijns-Amerika betuigden hun solidariteit met Argentinië. Peru, Venezuela, Mexico, Nicaragua en Cuba boden hulp aan. De Beweging van niet-gebonden Landen ondersteunde op haar bijeenkomst van juni 1982 de Argentijnse actie.

De conservatieve regering van Margaret Thatcher nam twee maatregelen. Ze verzocht Ronald Reagan (via de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Alexander Haig) druk uit te oefenen op Galtieri om de Malvinas te verlaten en ze stuurde een grote krijgsmacht om de eilandengroep weer in bezit te nemen.
De vloot vertrok vanuit Portsmouth en groeide via de marinebases op Gibraltar en het eiland Ascencion aan tot 110 schepen met ruim 25.000 soldaten aan boord. Nadat begin mei 1982 de ‘bemiddelingspogingen’ van Haig en VN-secretaris Perez de Cuéllar mislukt waren, deed de Peruaanse president Belaúnde Terry een laatste onderhandelingsvoorstel. Maar de Britse regering negeerde dat voorstel. Op 2 mei beval Thatcher de marine de Argentijnse kruiser Belgrano te torpederen die zich buiten de zone bevond die Engeland eenzijdig had vastgesteld. De atoomonderzeeër Conqueror vuurde drie torpedo’s af die 368 doden maakte onder de Argentijnse bemanning.
Dalyell, parlementslid voor Labour, beschuldigde Thatcher ervan dat zij de Belgrano tot zinken liet brengen om de Peruaanse bemiddelingspoging van tafel te vegen. Hij zei dat de militaire acties rond de Malvinas vooral bedoeld waren om, met het oog op de naderende verkiezingen, Thatcher's geschonden prestige wat op te poetsen en het oude imago van Groot-Brittannië als wereldmacht nieuwe glans te geven. Indirect bevestigde Thatcher die beschuldiging door de publicatie van het logboek van de Conqueror te verbieden en het als staatsgeheim te classificeren.

De militair sterkere Britse vloot omsingelde de Malvinas en voerde systematisch bombardementen uit op Argentijnse posities. Eind mei landden Britse infanteristen en parachutisten op de Malvinas en wisten, door zwakke Argentijnse tegenstand, binnen enkele dagen belangrijke strategische posities in te nemen en Puerto Argentino te veroveren. Half juni gaf het Argentijnse leger zich over.

Premier Thatcher, die mede dankzij de oorlog om de Malvinas de verkiezingen van 1983 won, zette in Groot-Brittannië haar neoliberale politiek voort. Ze sloot de mijnen, ontsloeg vele havenarbeiders, snoeide fors in de sociale zekerheid, zorgde dat de werkloosheid flink bleef stijgen, handhaafde met harde hand de Britse bezetting in Noord-Ierland en haalde de vriendschapsbanden met het Amerikaanse imperialisme aan
De regering Thatcher voerde een onrechtvaardige agressieoorlog met neokoloniale doelstellingen en vanuit haar imperialistische aard. Het ging niet om de ‘verdediging van mensenrechten’, maar om het herinvoeren van het recht op piraterij. Hoewel Thatcher zich in dat conflict graag als democratische kracht voordeed die tegen dictatoriale Argentijnse generaals optrad, had de Britse regering in 1979 en 1980 diezelfde generaals verscheidene keren steun verleend. Ze leverde voor 200 miljoen pond militair materiaal en minister van Economische Zaken C. Parkinson liet zich bij zijn bezoek aan Buenos Aires lovend uit over het militaire regime van generaal Videla.

Het Argentijnse volk, onze partij en ander anti-imperialistische en revolutionaire krachten, de Moeders van de Plaza de Mayo, mensenrechtenorganisaties, strijdbare syndicalisten, de jeugd en tiermondistische delen van de clerus hebben zich steeds tegen de fascistische dictatuur verzet. Van april ’82 tot juni ’82 was er echter een tijdelijke, brede en heterogene eenheid tussen de junta en de rest van de bevolking tegen het Britse koloniale optreden.

De Europese Unie en de rest van de Navo steunen Groot-Brittannië

Toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Haig eind april meedeelde dat hij zijn ‘bemiddelingspoging’ stopzette zei hij: "Groot-Brittannië is onze dichtste bondgenoot. President Reagan is bereid de Britse strijdkrachten materieel te leveren." Washington leverde vliegtuigen, raketten en waardevolle Navo-informatie; Thatcher betuigde hiervoor dankbaarheid. Ze verklaarde dat "Groot-Brittannië zonder de Harriers met hun enorme actieradius en uitgerust met de nieuwste Sidewinder-raketten de Falklandeilanden (Malvinas) niet had kunnen heroveren."
Op het eiland Ascension, dat Brits eigendom is maar ter beschikking van het Amerikaanse leger staat, kon de Britse vloot zich bevoorraden. Op dat eiland zijn Amerikaanse radarverkenningsvliegtuigen gestationeerd en het is een knooppunt in het DSCS-11 satellietsysteem dat van groot belang is voor het doorgeven van informatie aan Navo-bondgenoten. Door de Amerikaanse logistieke steun, o.a. door het vliegdekschip Invincible, kon Groot-Brittannië alle communicatie tussen de Argentijnse marineschepen en onderzeeërs onderscheppen. De VS hielpen Groot-Brittannië niet alleen omwille van de nauwe banden tussen beide landen maar ook uit eigenbelang. Volgens geheime documenten uit 1952 hadden de VS tijdens de Koude Oorlog plannen om naast de Navo ook nog een soort Zavo op te richten voor het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan.





Groot-Brittannië had in die oorlog nog andere bondgenoten. De toenmalige ‘socialistische’ president van Frankrijk, Mitterrand, weigerde Argentinië nog Exocet-raketten en Super Etendard gevechtsvliegtuigen te leveren. De Franse regering stelde dat Argentinië zich binnen een maand uit de Malvinas moest terugtrekken. De Franse leveringsstop gebeurde op vraag van Groot-Brittannië, nadat de combinatie van Super Etendard gevechtsvliegtuigen en Exocet-raketten doeltreffend was gebleken: op 4 mei werd het oorlogsschip Sheffield tot zinken gebracht.
Andere bondgenoten van de Britten waren het Vaticaan — paus Johannes-Paulus II bewoog de Argentijnse bevolking tot overgave — en dictator Pinochet. Het Chileense regime gaf alle vliegbewegingen van de Argentijnse luchtmacht in het zuiden van het land aan de Britten door. Vorig jaar noemde Thatcher Pinochet, in een verzoek tot zijn vrijlating, een "vriend van Groot-Brittannië die gedurende de oorlog vele Britse levens had helpen redden".

De aanvallers betalen een hoge prijs

Hoewel het Argentijnse leger zich verzoenend en defensief opstelde en niet verwacht had dat Groot-Brittannië zou aanvallen, leed de Britse vloot toch aanzienlijke verliezen. Ze verloor een aantal oorlogsschepen waaronder de Sheffield. 255 Britten sneuvelden en 1,5 miljard dollar materiaal ging verloren. Maar belangrijker was het politieke verlies dat het Britse en Amerikaanse imperialisme leden: voor alle volkeren van de wereld toonden ze hun ware gelaat.
Hoewel de militaire dictatuur ‘westers en christelijk’ beweerde te zijn, ondervonden de brede volksmassa's dat de Yankees zich met de Britse agressors verbonden om Argentijnse soldaten te doden. Ze zagen duidelijk dat het imperialisme onder aanvoering van de VS de hoofdvijand van ons volk is en van alle volkeren van de Derde Wereld.
De theorie dat het "Russische sociaal-imperialisme" Argentinië zou domineren en dat Rusland de leidende wereldmacht zou zijn, verdedigd door de Partido Comunista Revolucionario en zijn rechtse peronistische bondgenoten, was ronduit belachelijk.
Iedereen zag dat het imperialisme, dat zich als ‘democratisch’ voorstelt, een oorlogsmachine tegen de Derde Wereld is. De mensen waardeerden dat de echte bondgenoten van Argentinië de volkeren van Latijns-Amerika waren. Landen als Libië, Cuba en andere socialistische landen boden tijdens het conflict hulp, ook al werden ze door de dictatuur als duivels voorgesteld. Het Argentijnse leger had in de Escuala de las Americas in de VS geleerd een counterinsurgency-oorlog te voeren en in een confrontatie met een modern leger was het ondoeltreffend.
De gezamenlijke marineoefeningen met de VS hadden alleen gediend om de Britten informatie over de Argentijnse vloot te leveren. De VS verraadde ook het TIAR-verdrag uit 1948, dat verplichtte tot het verdedigen van een Amerikaans land bij een aanval door een land van een ander continent. Dat verdrag gold dus enkel om Amerikaanse landen uit ‘sovjetklauwen’ te houden, maar niet om Argentinië tegen een strafexpeditie van Londen en de Navo te verdedigen.

Argentijnse generaals waren capitulanten

Met het aantal militairen en het materieel dat de Argentijnse generaals tijdens het conflict inzetten was het volgens het Spaanse Instituut voor Strategische Studies mogelijk geweest de Britse invasie af te weren.

Wat maakte de Britse invasie van de Malvinas tot zo'n succes? De belangrijkste beperking van het Argentijnse leger was er een van politiek-ideologische aard. De militaire junta was altijd oligarchisch en pro-imperialistisch opgetreden. Door specifieke omstandigheden was ze nu verplicht zich tegen machten te keren die ze als vrienden beschouwd had: het Brits-Amerikaanse imperialisme. Daarom wilde ze op het Argentijnse vasteland ook geen tweede front openen door bijvoorbeeld Britse banken, goederen en landbouwbedrijven te confisqueren.

Het Argentijnse leger was getraind om het volk te onderdrukken: activisten kidnappen, jongeren en vrouwen martelen, mensen doen verdwijnen en hun baby’s stelen. Maar tegenstand bieden aan een modern leger zoals het Britse kon het niet. In 1982 gaf generaal Galtieri in een reportage van de bekende schrijfster Oriana Falacci toe dat het leger geen plan had voor een lucht-zee-oorlog. De Argentijnse onderzoekscommissie Rattenbach concludeerde dat het leger na de landing op de Malvinas geen enkel verdedigingsplan had en verwacht had dat de Britten zich na vijf dagen zouden terugtrekken. In de rechtszaak tegen de militairen werd generaal Menéndez ervan beschuldigd een passieve en statische defensie te hebben opgesteld. Hij wachtte op het hoofdeiland af, terwijl de Britten op San Carlos landden en daar een bruggenhoofd vormden.
Legereenheden die bergachtig gebied en koude gewoon waren, werden niet ingezet "uit vrees voor een Chileense aanval". Men stuurde onervaren soldaten uit warme gebieden. Veel van die jonge soldaten vochten beter dan menig hoge officier. Luitenant Alfrede Astiz, berucht om het martelen van nonnen en politieke militanten, gaf zich over zonder een schot te lossen. Admiraal Isaac Anaya, zeer enthousiast bij de inname van de Malvinas, liet de vloot na het zinken van de Belgrano in de haven blijven. Enkel marinevliegtuigen die Britse schepen zoals de Sheffield aanvielen kwamen nog in actie. Tijdens het onderzoek bleek ook dat het Argentijnse leger wel beschikte over voldoende geschut, maar dat dat niet, of te laat, of met te weinig munitie naar de Malvinas was overgebracht. Daardoor konden de Britten zonder veel tegenstand Argentijnse posities onder vuur nemen. Hoewel generaal Menéndez beweerde dat er te weinig of verkeerd materiaal was, was het leger goed uitgerust. Maar het materiaal bleef onaangeroerd in de magazijnen. Terwijl de manschappen slecht gekleed en slecht gevoed waren, waren de officiersbarakken meer dan goed voorzien. Die tekorten hadden er niet hoeven te zijn, want aanzienlijke staatsfondsen en ruime bijdragen, opgehaald onder het volk, waren voor de oorlog bestemd. Maar veel geld verdween door corruptie.
Soms blokkeerden de Argentijnse officieren hun eigen manschappen bij vriestemperaturen.






De Britse commandant Moore verklaarde na de overgave: "Als we onderhandelden over de plaats waar Argentijnse officieren naar toe gebracht zouden worden, verzochten die ons hun wapen bij zich te mogen dragen, uit angst voor hun eigen manschappen." (Somos, 2 maart 1992) Maar ook de Britten waardeerden hun soldaten niet en fusilleerden krijgsgevangenen. Ze deden krijgsgevangenen munitie vervoeren en mijnen opruimen, wat door de Conventie van Genève verboden is.

De bezetting gaat door

Over een paar maanden zal de Britse recuperatie van de Malvinas 17 jaar oud zijn. Er is geen enkel uitzicht op een teruggave of overdracht op termijn, zoals met Hongkong gebeurde. De vroegere en huidige premiers Major en Blair verklaarden dat "de Britse soevereiniteit over de Malvinas niet ter discussie staat".

De Argentijnse regeringen lieten de Malvinas verder ongemoeid. In 1990 herstelde de regering Menem de diplomatieke betrekkingen met Groot-Brittannië zonder de Malvinas aan de orde te stellen. Tijdens Menems officiële staatsbezoek aan Groot-Brittannië in 1998 besprak hij de zaak niet. De president propageerde vooral zijn neo-liberale politiek om Britse investeerders zoals British Gas, Lloyds, Midland Bank naar Argentinië te lokken. Die capitulatiepolitiek bereikte in januari van dit jaar zijn hoogtepunt. Toen bood Menem de kelpers officieus aan de aanspraken op de eilandengroep voor twintig jaar te bevriezen. Menem probeerde twee keer Clinton te laten bemiddelen. Maar hij kreeg beide keren nul op het rekest.
Intussen versterkten de Britten de Malvinas militair en veranderden de eilanden in een onneembare vesting. Op Mount Pleasant kwam er een heus vliegveld en zijn er voor 750 miljoen dollar aan militaire installaties aangelegd.
In plaats van de 68 soldaten die in 1982 de Britse aanwezigheid op de Malvinas beschermden, zijn er nu 2.500 gelegerd, wat jaarlijks 100 miljoen dollar kost. Er stationeren permanent een aantal oorlogsschepen en moderne vliegtuigen. I. Campbell, de Britse commandant van de Malvinas, zei dat er genoeg materiaal en manschappen zijn om de eilanden voor de komende 15 jaar succesvol te verdedigen. Hij stelde dat "de Malvinas een zeer belangrijke plek zijn voor oefeningen van het Britse leger". In 1997 verklaarde de Britse minister Portillo dat zijn regering niet bereid was de Britse soevereiniteit over de eilandgroep af te staan, te beperken of ter discussie te stellen.
Door de koppige opstelling van de Britten verkeren we nu in een slechtere positie dan in 1965, toen de Verenigde Naties beide partijen nog aanspoorden om op een vreedzame manier tot een vergelijk te komen. Bovendien haalde de regering Menem de kwestie van de politieke agenda van de VN.

De capitulatiepolitiek van de Argentijnse regering leverde dus geen enkel resultaat op.

bron: Marx.be

Alice Walker over Trayvon Martin en racisme

Op deze maandag gaan we in op de trieste actualiteit. Op 26 februari werd een jonge Afro-Amerikaan, op bezoek bij zijn vader en diens verloofde, doodgeschoten door een veiligheidsagent, die vond dat hij er verdacht en gevaarlijk uitzag.

Alice Walker, activist en auteur van prachtige boeken, reageert: 'It’s a symptom of our illness. We are a very sick country. And our racism is a manifestation of our illness and the ways that we don’t delve into our own wrecks'

een zeer bekijkenswaardig interview op Democracy Now:

ruimte voor eerlijk links in Europa

Emile Roemer van de Nederlandse SP en Peter Mertens van ons eigenste PVDA staan in de GVA voor een heus dubbelinterview over de opgang van een eerlijk links in Europa. Zeer lezenswaardig en dus schaamteloos geript:

Links doet het weer goed in Europa. Een van zijn boegbeelden is Emile Roemer. De gemoedelijke leider van de vuurrode Socialistische Partij overtreft premier Mark Rutte en PVV-kopman Geert Wilders als populairste politicus van Nederland. Samen met PVDA-voorzitter Peter Mertens zocht De Gazet van Antwerpen Roemer op.

Na de rechtse fenomenen Pim Fortuyn en Geert Wilders heeft Nederland nu ook een linkse superster: Emile Roemer. Waaraan heeft deze schijnbaar doodgewone ex-onderwijzer uit Noord- Brabant zijn succes te danken? Roemer heeft blijkbaar de toverformule gevonden om de kloof tussen de politiek en de burger te dichten: doe maar gewoon.

Vrijdagmiddag, Den Haag. De Nederlandse regering met de liberale VVD, het christendemocratische CDA en gedoogsteun van PVV-leider Geert Wilders kraakt. Slaagt ze erin om overeenstemming te bereiken over een nieuwe besparingsronde, of valt het kabinet en komen er nieuwe verkiezingen? In dat geval wordt de SP misschien de grootste partij en boegbeeld Emile Roemer de volgende premier.

Dinsdagavond, het Binnenhof. Met een brede glimlach komt Emile Roemer zijn kantoor vlakbij de Tweede Kamer binnengestapt en schudt hartelijk de hand van zijn Vlaamse geestesverwant Peter Mertens. Ooit was dit de werkkamer van de legendarische socialistische premier Joop den Uyl. Ook andere toppolitici zoals Hans van Mierlo (D'66) en Roemers SP-voorganger Jan Marynissen waren er ooit thuis. Maar Roemer wordt er niet lyrisch van. "Ik ben een nuchter mens", zegt hij.

Op een plank in een kast staan de trofeeën voor 'Klare Taal 2010' en 'Politicus van het Jaar 2011', uitgereikt door het tv-actualiteitenprogramma EenVandaag. Sinds Roemer de SP leidt, heeft zijn partij de wind in de zeilen. "In de jongste peiling scoorde de VVD van Mark Rutte 31 Kamerzetels en wij net één minder", vertelt hij. "Maar peilingen zijn speeltjes, ik laat me er niet gek door maken."



Hoe verklaart u uw succes?

Emile Roemer: De SP heeft zich genesteld in het hart van de samenleving. Wij vertolken het geluid van de straat in de Kamer, we stellen voortdurend kritische vragen bij de gevestigde orde en de vele lobbyfabrieken. In tegenstelling tot de fi- guren achter de Haagse tekentafels, weten wij nog wat er op de werkvloer leeft.

Bezondigt u zich niet aan populisme?

Roemer: Als populisme betekent dat je weet wat er onder het volk leeft, dan heb ik daar geen problemen mee. Wij wijzen trouwens nooit iets af zonder er een alternatief bij te formuleren.

Blijft uw regering van VVD en CDA met de gedoogsteun van Geert Wilders overeind?

Roemer: Voorlopig nog wel, maar met heel veel pijn en moeite. Mark Rutte accepteert alle beledigingen van Wilders om in het zadel te blijven. Zoals onlangs nog, met dat waanzinnige plan van Wilders voor een meldpunt voor overlast door Oost-Europeanen. Rutte durfde het niet aan om dat plan af te schieten. Hij loopt voortdurend op eieren. Nu zijn er onderhandelingen bezig over een nieuw bezuinigingspakket van 9 à 16 miljard euro binnen de twee jaar. Ik hou mijn hart al vast.

Waarom slaan figuren zoals Fortuyn en Wilders zo makkelijk aan in Nederland?

Roemer: Omdat de kiezer zich wil afzetten tegen het establishment, na twintig jaar neoliberaal beleid en morele crisis. Jammer genoeg richten veel kiezers zich naar de verkeerde figuren.

Peter Mertens: Die afkeer van de traditionele partijen hebben wij in Vlaanderen ook beleefd, al is het verhaal van het Vlaams Belang nog wat complexer. En nu is het Bart De Wever die een deel van de antistemmen aantrekt. Ik vind dat bizar, want De Wever combineert zijn strijd tegen het establishment met een radicaal liberaal establishment-programma. Vroeg of laat zal hij toch moeten kiezen tussen die twee. Hoe dan ook, in Nederland is het de SP gelukt om veel stemmen terug te winnen op de antipolitiek. Ik heb daar grote bewondering voor. Want ik weet dat ook bij ons het kiezerspotentieel er is, maar je moet dat ook nog kunnen verzilveren.

Roemer: Ook in België is er ruimte voor een echte socialistische partij, voor eerlijk links. Diezelfde trend zie je ook in Frankrijk, Denemarken, IJsland, Finland, Cyprus ... Maar het moet groeien van aan de basis. Toen ik twee jaar geleden partijleider werd, was mijn eerste ambitie om binnen het jaar van 120 naar 200 lokale afdelingen te groeien. Politiek is veel meer dan interviews in de kranten of talkshows op tv. Wij besturen nu mee in twee provincies. Dat betekent dat we compromissen sluiten, we doen water bij de wijn. Maar die wijn moet wel te drinken blijven. Besturen is een middel. Het mag geen doel zijn, anders moet je er niet aan beginnen. Daarin verschillen wij van de traditionele partijen.

Roemer en Mertens

Volgt u de ontwikkelingen in de Belgische politiek?
Roemer: Niet goed genoeg om er een deskundig oordeel over te kunnen vellen. Maar ik ben wel blij dat zich links van de sp.a partijen beginnen te ontwikkelen zoals de PVDA en Rood!. Dat zijn de beste middelen tegen het VB en de N-VA.

De Wever, Fortuyn, Wilders ... Draait de politiek steeds meer om charismatische figuren, of is dat maar een tijdelijk verhaal?

Roemer: Nee, dat denk ik niet. Kijk maar naar de VS, daar worden tijdens een campagne al veel langer alle trucs van de personencultus uit de kast gehaald. Het heeft vooral te maken met de ontwikkeling van de media. De uitstraling van politici wordt steeds belangrijker. Ze doen maar, ik zal toch proberen om het met de inhoud van ons programma te halen. En in mijn verleden mogen ze gerust gaan spitten, ze kunnen hooguit ontdekken dat ik wel eens zonder achterlicht heb gefietst (lacht).

Mertens: Mijn moeder zei altijd: 'Wat er ook gebeurt, blijf met je voeten op de grond'. Groot worden, maar toch gewoon blijven: dat is de kracht van Emile

Roemer. Hij straalt tegelijk integriteit en tederheid uit. Tederheid in de betekenis die Jacques Brel eraan gaf: empathie als meest krachtige vorm van solidariteit. Roemer zal nooit een Binnenhof-bobo worden. Daarin verschilt hij van veel andere politici.

Roemer: Ik was laatst op werkbezoek in een groot ziekenhuis. Na de rondleiding vroeg een begeleidster: 'Waar heeft uw chauffeur de auto geparkeerd?'
Waarop ik zei: 'Bij de bushalte, maar de bus komt pas over tien minuten'. Je mag jezelf niet belangrijker gaan vinden omdat je in de politiek zit. Je zit er ook niet in voor jezelf, maar voor de mensen die jou het vertrouwen hebben gegeven.

Maar ondertussen wordt u misschien straks wel de volgende premier van Nederland.

Roemer: Ik heb geen persoonlijke ambities, alleen politieke. Mijn partij moet me maar neerzetten op de plek waar ik het best ben. Desnoods ga ik ons partijblad De Tribune vouwen (lacht).

Hoe komt het dat Nederland het economisch slechter doet dan België, ondanks de grote bezuinigingen van de jongste jaren?

Roemer: Omdat er fout bezuinigd is. De hele publieke sector is afgebroken. En nog meer besparingen zullen de economie nog verder doen krimpen en grote onrust veroorzaken in de samenleving. België zou het met een tekort van 2,8 procent op de begroting beter doen, maar is die prognose van jullie wel realistisch?

Mertens: (kwaad) Ik vind dat de situatie in België helemaal geen aanleiding geeft tot positieve geluiden. We hebben net voor 11 miljard aan besparingen gezocht, en met 100.000 werklozen onder de armoedegrens zijn we op weg naar een Duits model, waarin mensen een tweede en derde baan nodig hebben om aan de armoede te ontsnappen. Ondertussen bemoeit de Europese Commissie zich met onze soevereine bevoegdheden zoals de automatische koppeling van de lonen aan de koopkracht, via de index. Het beleid van de Commissie is tegen de Europese volkeren gericht. In Griekenland gaat ze vertellen welke ziekenhuizen, scholen en havens er moeten worden geprivatiseerd. En dat terwijl het beeld van de 'luie Griek' helemaal niet klopt. De Grieken werken langer en gaan later met pensioen dan wij.

Roemer: Ik ben zelf gaan kijken in Griekenland. De armoede is er gigantisch en er zijn nog nauwelijks sociale voorzieningen. Het geld dat nu zogenaamd naar Griekenland gaat, maakt hooguit een rondje rond de Akropolis en stroomt dan terug naar de Europese banken. Het sociale systeem wordt compleet afgebroken. En nu wil de Nederlandse regering ook die weg op.

Wat is de oplossing: weg met de euro en met de EU?

Roemer: De euro had nooit mogen worden ingevoerd. Dat hebben wij in 1999 al gezegd. Maar hem nu opheffen zou een enorme chaos veroorzaken. Wat we wel moeten doen, is ons verzetten tegen het neoliberale beleid van Europa, waarvan alleen de banken beter worden. En het is niet uitgesloten dat sommige Zuid-Europese landen zelf beslissen om uit de eurozone te stappen.

Welke recepten schrijft het socialisme van de 21ste eeuw voor?

Roemer: We moeten de economie democratiseren, want tegenwoordig hebben zelfs onze volksvertegenwoordigers nog weinig in te brengen tegen de dictatuur van de financiële sector. Nutsbedrijven worden geprivatiseerd, aandeelhouders van grote bedrijven gaan voor kortetermijnwinst in plaats van voor continuïteit. Hier in Nederland worden 12.000 postbodes ontslagen en via de achterdeur vervangen door studenten en huisvrouwen. Directeuren van woningbouwverenigingen verliezen het geld in hun beheer aan risicovolle investeringen en krijgen vervolgens ook nog een royale oprotpremie, zoals in Rotterdam is gebeurd.

Mertens: Volgens een rapport van Crédit Suisse heeft 0,5 procent van de wereldbevolking 38 procent van de rijkdom op aarde in handen. Economen zeggen dat dat nooit eerder in de wereldgeschiedenis is gebeurd. En de kloof wordt steeds groter.

Roemer: In Italië en Griekenland zijn regeringen gecreëerd door de financiële sector. We zouden er veel meer schande over moeten spreken en de straat op moeten om te knokken voor onze verworvenheden, zoals het stakingsrecht.

Leven we in een pre-revolutionair klimaat?

Roemer: (denkt na) We beleven de laatste stuiptrekkingen van het neoliberale beleid. Ik denk dat de mensen inzien dat het menselijker en socialer moet.

Mertens: De dichter Pablo Neruda schreef: 'Ze kunnen alle bloemen knippen, maar de komst van de lente kunnen ze niet tegenhouden'. Dat vat het mooi samen. Ik geloof in de kiemen van een linkse Europese lente. Laten we het hopen, want de alternatieven zijn dramatisch: ofwel de dictatuur van een onverkozen Europese macht, ofwel de terugkeer naar een eng nationalisme.

Meneer Roemer, aan uw muur hangt een foto van Martin Luther King. Is hij uw voorbeeld?

Roemer: King heeft een heroïsche strijd gevoerd tegen uitbuiting en discriminatie, hoewel hij de risico's heel goed kende. Ik hoop dat ik een klein beetje van hem in mij mag hebben. Heb jij ook zo'n voorbeeld, Peter?

Mertens: Doe mij maar Tijl Uilenspiegel, de kleine rebel met veel humor die tegen de Spaanse bezetter vocht. Die mag bij mij aan de muur.
Roemer: Heb je dan nog een foto van hem? (lacht)

Mertens: Om nog even terug te komen op King: zijn I have a dream blijft een grote les. We hebben mensen nodig met idealen en een moraal, die ons opnieuw leren dat samenleven niet alleen concurrentie inhoudt, maar ook samenwerking en empathie.

Roemer: Onlangs vroeg ik in de Tweede Kamer aan Mark Rutte wat de samenleving voor hem eigenlijk betekent. Hij kwam niet veel verder dan handel, economie en geld verdienen. Ik zei: 'Daar was ik al bang voor'. Voor mij draait een samenleving niet om een groep individuen, maar om mensen die samen-leven. Dat is de keuze die de Nederlandse bevolking bij de volgende verkiezingen moet maken: wil ze de samenleving van Rutte of die van Emile Roemer?

bron: http://www.sp.nl/nieuwsberichten/11677/120401-er_is_nog_ruimte_voor_eerlijk_links_in_europa.html

Palmzondag: Johannes Passie

Kameraden en vrienden,

op deze Palmzondag brengen wij uiteraard een aangepast streepje muziek.

Vandaag brengen we de Johannes Passion van Johann Sebastian Bach. Een van de mooiste composities aller tijden als je het mij vraagt.

We brengen dit gewoon integraal, voor de liefhebbers: in een uitvoering door het Kazan Conservatorium uit Tararistan in Rusland. Met Olga Kondina(sopraan), Elena Rubyn(mezzo-sopraan), Andrew Goodwin (tenor), Vincent Haab (bariton), Vyacheslav Lukhanin (bas), Andreas Wagner (tenor), The Chorus of Kazan State Conservatoire, The Chorus of the Opera Studio of Kazan State Conservatoire, The Chamber Orchestra of Kazan State Conservatoire, onder leiding van Leo Kremer.
Veel luisterplezier:
































Geef toe, toch stukken mooier dan de koers.

tenslotte nog een stukje uitleg door Ton Koopman: